Początki pierwszej parafii w Żdżarach sięgają co najmniej XIV wieku. Jednakże częste zarazy i najazdy książąt śląskich (1452 r., 1457 r.) pustoszyły ziemie nad Prosną i spowodawały zniszczenie kościoła w Żdżarach. Już w roku 1463 proboszcz z Wójcina domaga się dziesięciny ze Żdżar, co wskazuje na przynależność tej wsi do parafii wójcinskiej. Proboszcz co trzecią niedzielę odprawiał nabożeństwo w Żdżarach. W 1522 r. arcybiskup Jan Łaski zaznaczył, że wieś na mocy połączenia należy do parafii Wójcin i ma zrujnowaną kaplicę pod wezwaniem Św. Bartłomieja, a jako uposażenie proboszcz z Wójcina posiada plac pusty z ogrodami i dwa łany ziemi uprawnej. Jak podaje historia z każdego łanu osiadłego pleban otrzymuje po miarze żyta i owsa, a od zagrodników i chałupników - po 1 groszu.Wino i wosk do kościoła stara się rada parafialna. Parafianie zapewniają również kwaterę i utrzymanie dla kościelnego.Z upływem czasu kościół filialny w Żdżarach ulega zniszczeniu. W protokóle wizytacji z 1720 r. wspomniano o jednym ołtarzu, a dwa inne i sprzęty kościelne przeniesiono do Wójcina. Ostatecznie w połowie XVIII wieku kościół w Żdżarach zostaje rozebrany.Mieszkańcy postanawili wybudować nową świątynię. Był to czas długoletnich przygotowań i gromadzenia materiału - by w 1768r. wystawić kościół, który przetrwał różne zawieruchy dziejowe i funkcjonuje do dziś. W XVIII wieku posiadał trzy ołtarze: Św. Bartłomieja, Matki Boskiej i Św. Anny. Zakrystię usytuowano za ołtarzem, był chór i ogrodzony cmentarz przykościelny. Mieszkańcy oddawali proboszczowi dziesięcinę: rolnicy - po 3 wiertele żyta i owsa, półrolnicy - po 1 - wiertela żyta i owsa, zagrodnicy - po 15 groszy, a dwaj sołtysi - 8 wierteli żyta i owsa.
Na dobra proboszczowskie składały się: łąki i 2 łany ziemi uprawnej, które dzierżawili czterej rolnicy. W 1810 r. naprawiono gontowy dach kościoła i wówczas pojawia się informacje o braku dzwonnicy (powstanie dopiero w 1911 r.), ale dwa dzwony umieszczono pod dachem, przy facjacie kościoła. Do połowy XIX wieku plebania i zabudowania gospodarcze ulegają zniszczeniu. Na tym placu - w 1847 r. - stanęło 9 chłopskich chałup z zabudowaniami (stąd późniejsza nazwa części wsi: początkowo Podksiędzówka, dziś Podksiężówka). Pole przynależne do proboszcza podzielono i wydzierżawiono (do dziś są używane nazwy tych działów: Grabie, Na Sikorku, Pod Bukowiną, Rzepisko i Suchojadły).Żdżary na początku XIX wieku (1806 r.) liczyły 400 mieszkańców, a Wiewiórka - 93; w 1827 r. Żdżary zamieszkuje 493 mieszkańców w 62 domach; w 1894 r. - 905 mieszkańców w 83 domach, w tym jest osada leśna, karczemna i folwark.
